JASKÓLSKI Ewaryst (1932-2007) [12-28-9]

JASKÓLSKI Ewaryst [12-28-9], urodzony 31.07.1932 r. w Murzynku (pow. inowrocławski). Profesor Akademii Wychowania Fizycznego. Pochodził z rodziny nauczycielskiej. W czasie nauki w szkole średniej uprawiał lekkoatletykę. W 1954 roku ukończył studia na Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu i rozpoczął pracę w Zakładzie Sportów Różnych pod kierunkiem Bronisława Haczkiewicza. Zajmował się obozownictwem, narciarstwem, kajakarstwem i judo. Był jednym z pionierów judo w Polsce i twórcą tej dyscypliny we Wrocławiu (poświęcał jej najwięcej uwagi). Już jako młody asystent był konsultantem, a później instruktorem judo w sekcji Wrocławskiego Teatru Pantomimy Henryka Tomaszewskiego. W latach 1956–1973 był trenerem klasy mistrzowskiej sekcji judo AZS Wrocław (5 Dan). Założyciel i trener Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej przy Teatrze Pantomimy Wrocław 1958 r., AZS Wrocław 1959 r. Doktoryzował się w zakresie rehabilitacji w 1963 r. w warszawskiej AWF. Trener i sędzia reprezentacji Polski na akademickich mistrzostwach świata w 1968 r. – Portugalia (Lizbona) i 1972 r. – Wielka Brytania (Londyn). Jego wychowankami byli, między innymi, 7-krotny mistrz Polski Ksawery Borowik i 2-krotny mistrz Polski Adam Bęś. Członek Zarządu Polskiego Związku Judo w latach 1981–85. Utrzymywał stałe kontakty z ośrodkami judo w Słowenii i Austrii. Odbył staże zagraniczne, m.in. w Austrii, Niemczech, Jugosławii (Słowenii). Był członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej (Sekcji Kultury Fizycznej w Wojsku) oraz International Association of Sports Kinetics. Promotor kilkuset prac magisterskich i kilku tytułów profesorskich. Przez kilkanaście lat kierownik Katedry Sportów Walki, a w latach 1985–1988 prorektor ds. nauki. W 1987 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a 1998 r. profesora zwyczajnego.

Był promotorem siedmiu doktorów; trzech spośród Jego wychowanków jest doktorami habilitowanymi. Prowadził szerokie badania naukowe dotyczące: ruchu jako metody leczenia chorych i ozdrowieńców po gruźlicy płuc (leczonych chirurgicznie); sprawności fizycznej młodzieży i studentów (obserwacje na podstawie eksperymentów niskiego poziomu składowych koordynacji ruchowych człowieka oraz niskiej ekspozycji zdolności motorycznych, szczególnie wytrzymałości i siły); modyfikacji procesu treningowego w judo i chęci uzyskiwania coraz lepszych rezultatów sportowych; charakterystyki ekspozycji siły kończyn człowieka oraz generacji sił mięśniowych.

Stał się autorytetem w dziedzinie judo, uznanym w kraju i za granicą, gdzie zapraszany był jako konsultant i ekspert oraz animator letnich szkół dla dzieci. Za swoje osiągnięcia otrzymał rozliczne odznaczenia i nagrody, m.in.: naukową III stopnia (1976), II stopnia (1979), III stopnia (1990); Srebrny Krzyż Zasługi (1971), Złoty Krzyż Zasługi (1973), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1984), Honorową Odznakę Polskiego Związku Judo (1964) oraz odznaki za zasługi dla sportu.

Opublikował około 150 prac naukowych (w tym 5 książek), z czego 80 oryginalnych. Był autorem trzech patentów i dwóch ekspertyz. Miłośnik przyrody i broni myśliwskiej. Jego życiowe hobby – myślistwo – przesłaniało mu czasem inne zainteresowania. Uwielbiał całymi godzinami wędrować po lasach. Był niezwykle lubiany w koleżeńskim gronie za swoje pogodne usposobienie, życzliwość, koleżeńskość, gościnność i stałą gotowość świadczenia pomocy tym, którzy jej potrzebują. Zapisał również piękną kartę w historii obozów letnich AWF we Wrocławiu. Zmarł 23.06.2007 r. w swojej ukochanej Olejnicy. Liczna społeczność akademicka z JM Rektorem na czele, sportowcy oraz przedstawiciele Koła Łowieckiego pożegnali Go 2 lipca na cmentarzu. (Strona www oraz skrócony przedruk z „Życia Akademickiego”).