KUBICZ Józef (1906-1988) [18-16-10]

KUBICZ Józef [18-16-10], urodzony 26.10.1906 r. w Świlczy, pow. Rzeszów. Profesor medycyny, dermatolog. Syn Walentego Kubicza i Anieli z domu Czach. Miał brata Stanisława (1908–1986), późniejszego lekarza radiologa, i siostry – Marię i Zofię. W latach 1914–1917 uczęszczał do szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości, następnie do gimnazjum klasycznego im. Stanisława Konarskiego w Rzeszowie. W latach 1925–1930 studiował filozofię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Po uzyskaniu stopnia doktora filozofii odbył w latach 1930–1931 służbę wojskową, podczas której ukończył kurs w Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii im. Marcina Kątskiego we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1936 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, przerwane przez wybuch wojny. Podczas okupacji aresztowany przez NKWD. W 1941 r., po zwolnieniu z więzienia, ukończył je już w Lwowskim Państwowym Instytucie Medycznym. Od 1941 do 1943 r. był strzykaczem i kontrolerem w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla oraz w klinice pediatrycznej Franciszka Groëra. Po zakończeniu działań wojennych pracował w Klinice Dermatologii Uniwersytetu we Wrocławiu – najpierw jako starszy asystent, a od 1949 r. jako adiunkt. W 1950 r. otrzymał stopień doktora nauk medycznych, a w 1954 r. został mianowany docentem. W latach 1954–1955 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej. 19.11.1955 r. ożenił się z Aleksandrą Mrozkówną i miał z nią 2 dzieci (Ziemowita – 1956 i Dominikę – 1971). W 1956 r. objął funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego AM i sprawował ją do 1960 r. Od 1961 r. kierował Katedrą i Kliniką Dermatologii Akademii Medycznej we Wrocławiu. W 1965 r. otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego. Wypromował 6 doktorów, był opiekunem 3 habilitantów: Adama Nowaka, Feliksa Wąsika i Aleksandry Woytoń. Jego zainteresowania koncentrowały się wokół wirusologii, bakteriologii, biofizyki, fizyki submolekularnej. Zajmował się syndromatologią dermatologiczną i symptomatologią; wyodrębnił kilka rzadkich zespołów chorobowych; sugerował etiologię wirusową mięsaka Kaposiego; opracował nowe receptury preparatów leczniczych (w tym, wspólnie z Michałem Masiakiem, maści Linomag). W 1977 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 9.11.1988 r. Jego serce, zgodnie z ostatnią wolą, złożono w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Świlczy. 15.11.2006 r. odsłonięto w Muzeum Kliniki Dermatologii, Wenerologii i Alergologii Akademii Medycznej we Wrocławiu pamiątkową tablicę na Jego cześć. (Źródło: „MEDIUM”, październik 2011)